Hoi!
Ik zal me eerst even kort voorstellen, zodat je weet van wie dit verslag is. Ik ben Manon Hekman, 20 jaar en op dit moment nog een derdejaars PABO-studente. Ik heb ervoor gekozen om dit jaar mijn Erasmus-studie in Tsjechië te doen en dan wel in Hradec Králové.
Ten eerste iets over waarom ik ervoor gekozen heb om mijn studie in het buitenland te doen. Ik heb altijd al graag veel van de wereld willen zien, maar helaas houden mijn ouders niet zo van reizen en had ik voordat ik zelf op vakantie begon te gaan eigenlijk alleen maar Nederland, België en Duitsland gezien (misschien vandaar wel mijn reisdwang). Vanaf m’n 16e (denk ik?) ben ik zelf vakanties uit gaan kiezen en ondertussen zit West-Europa er voor mij wel op, dat klinkt al als best wel wat als je de landen even op je vingers telt, maar heb je wel eens een wereldkaart bekeken? Dat is echt 3x niks. Gelukkig ben ik nog 20 en heb ik nog tijd zat :D
Alleen al omdat ik wilde reizen, wilde ik vanaf leerjaar 1 al naar het buitenland. Dat was echt een doel voor mij (met buitenland dacht ik echter niet aan Tsjechië.. maar daar kom ik later wel op terug). Verder ben ik altijd vrij beschermd opgevoed, ik woon nog bij mijn ouders, ging naar een kleine middelbare school en had eigenlijk nooit veel tegenslagen gehad. Hierdoor was ik helemaal niet zo zelfstandig als ik graag had willen zijn in mijn 20ste levensjaar, wat is dan beter dan in het diepe springen en gewoon 5 maand op mezelf in het buitenland te gaan wonen?
Ten derde was ik het Nederlandse leven wel een beetje zat, ik deed iedere dag hetzelfde en zat echt in een sleur. Ik verveelde me. Dit daagde me uit en zorgde ervoor dat ik nieuwe dingen ging uitproberen.
Waarom dan studie in plaats van stage? Dat is eigenlijk een heel simpel antwoord; ik wilde zo lang mogelijk van mijn tijd in het buitenland kunnen genieten. Dan is 5maand langer dan 3, zo simpel was het.
Vanaf leerjaar 1 heb ik het van de daken geschreeuwd “in leerjaar 3 ga ik naar Engeland!!!”
En zo heb ik 2,5 jaar lang keihard gewerkt om te sparen voor het o-zo dure Engeland. De Erasmus-procedure ging van start en ik was er helemaal klaar voor. Ik had me ingelezen, ik ging op “sollicitatie” bij Herman, ging allemaal helemaal prima en ik kreeg een go, oftewel, ik mocht gaan!!
Daarna ging het allemaal wat minder, ik schreef me in voor de universiteit van Derby en kreeg maar geen gehoor. Dit duurde weken en volgens mij zelfs 1 of 2 maanden, ik had alles geprobeerd, de mail naar meerdere e-mailadressen (meerdere keren) gestuurd, de universiteit gebeld, het mocht allemaal niet baten. Ik had er op een gegeven moment echt he-le-maal geen zin meer in en dat was totaal niet te vergelijken met de Manon van zo’n 2 maand geleden. Toen ik ’s avonds huilend op de bank zat (als het nu al zo ging, hoe moest het dan wel niet gaan als ik uiteindelijk in Engeland zat?? Was ik daar überhaupt wel welkom?? Zo voelde het in ieder geval niet) besloot ik de volgende dag naar de International Office te gaan en te zeggen dat ik niet meer naar Engeland wilde.
Zo gezegd, zo gedaan. De volgende dag zat ik (opnieuw huilend, sjongejonge) bij Harrie aan het bureau en gezegd dat ik dit niet meer wilde. Harrie reageerde hier gelukkig heel chill op en begreep me volkomen (maar zelfs als hij dat niet deed, hallo, het is mijn studie), hij gaf me meerdere opties van andere universiteiten waar ik nog naar kon kijken, want bij de meeste uni’s waren ondertussen de inschrijvings-deadlines al voorbij. Hoe hard ik het ook probeerde, nergens werd ik enthousiast van.. moet ik dan maar thuis blijven?? Was dit het?? Allemaal gedachten die door m’n hoofd rondspookten. Weer stond ik de volgende dag bij Harrie voor de deur en heb ik eerlijk toegegeven dat ik het allemaal maar niks vond..
“Heb je ook naar de universiteit in Tsjechië gekeken dan?” vroeg Harrie me.. Tsjechië, Tsjechië, dat was nou echt een land waar ik in de eerste instantie écht niet heen wilde. Dit was dan ook een universiteit die ik in mijn zoektocht had overgeslagen. Als allerlaatste hoop toch maar de website van de universiteit van Hradec Králové opgezocht (ik kende tot nu toe alleen maar Praag), maar daar klikte toen toch wel wat. Alles zag er chill uit, het was goedkoop en alles was geregeld! (iets wat ik wel heeeel fijn vond, na al dat gezeur met Derby). Dus in één dag ging mijn inschrijving eruit en volgens mij had ik zo’n 2 dagen later mijn acceptatie binnen. Ik had daarmee ook een kant-en-klaar (interessant uitziend) vakkenpakket en een kamer. 3 vliegen in 1 klap!
Eindelijk voelde ik het enthousiasme wat ik al veel langer had moeten voelen.
En dat enthousiasme bleef, veel hoefde ik eigenlijk niet voor te bereiden, want mijn ouders hadden besloten me met de auto weg te brengen en ik had geen speciaal visum ofzo nodig.
Tot ongeveer een maand voordat ik wegging, niks negatiefs hier hoor, maar toen begonnen de zenuwen toch echt wel omhoog te klimmen. Iedere keer dat ik aan Tsjechië dacht, aan 5 maand in m’n eentje kreeg ik toch wel een beetje een brok in m’n keel. Gaat me dit wel lukken? Bega ik hier niet een enorme fout?
Het leek allemaal zo onwerkelijk, maar toen zat ik dan toch echt in de auto naar Tsjechië, ik kon het me nog steeds net voorstellen dat dit daadwerkelijk ging gebeuren. Terwijl we in de auto zaten (m’n ouders, zusje en ik) verwachtte ik dan ook dat we ieder moment een auto-ongeluk ofzo konden krijgen, omdat het allemaal gewoon zo raar was. Gelukkig is dit niet gebeurd en kwamen we allemaal heel in Hradec Králové aan (ook al zijn Tsjechen wel echte oermensen op de weg hoor, kan niet zeggen dat ik me daar 100% veilig voelde).
Voordat we echter in Hradec aankwamen, had ik al wat indrukken van Tsjechië opgedaan, oud, grijs en lelijk. Lekker positief? Nee. Realistisch? Ja. De geschiedenis van het communisme in dit land en de armoede was goed te zien, maar ik gaf mezelf de opdracht om te leren door deze lelijkheid heen te kijken en het mooie ervan te gaan inzien (spoiler: dit is niet gelukt).
In Hradec wachtte mijn buddy Zuzana me op, voordat ik in Hradec aankwam had ik via Facebook al wat contact met haar gehad en ik belde haar op om te zeggen dat ik haar kon meeten. Ik stond voor Palachova, de studentenflat. Ze hielp me met inchecken, want ik werd direct geconfronteerd met de eerste persoon die geen Engels sprak (net zoals 90% van de Tsjechische bevolking). Hij probeerde heel lief te zijn en begon in het Duits tegen me te praten, ik lief knikken en glimlachen, maar helaas begrijp ik van Duits net zo weinig als van Tsjechisch, begreep mijn buddy ook geen Duits en werd het allemaal maar een rommeltje.
Ik moest in cash m’n huur betalen voor de komende 5 maanden. Nu gebruiken ze in Tsjechië de Tsjechische kroon ipv de euro. 27kroon is ongeveer 1 euro, 100 kroon is dus minder dan 4 euro. Kronen hebben munten van 1,2,5,10,20,50 en vanaf 100 gaan de biljetten op naar 2000. Moet je je dus even inschatten met hoe zo’n pakket geld ik aan kwam zetten. (Ik had bijna zo’n filmscene willen naspelen waarin je een koffertje open klikt en er dan allemaal nette stapels met bankbiljetten in liggen). Goed, de huur was uit mijn hoofd zo’n €100 per maand (!!!!!) en dan betaalde je nog zo’n extra €50 per maand voor water, licht, gas en internet (wát een lachtertje vergeleken met Nederland), ik kreeg mijn sleutels en we gingen naar mijn flat; B24. In mijn hotel-ervaringen dacht ik dat dit op de 2e verdieping zou zijn.. dit was echter de 7e. Er was een lift.
In de flat aangekomen, was dit normale grote, voor een beginnend stel dat in een appartement gaat wonen. Ik deelde de flat echter met 5 andere meiden, maar die waren er niet toen ik aankwam. Er waren 2 slaapkamers, in beide 3bedden en bureaus, er was een keuken, een toilet en een badkamer..
Na 2 nachten in Tsjechië te hebben overnacht in een hotel met mijn ouders, gingen zij naar huis (huilenhuilenhuilen gutteguttegut) was ik alleen. Maar dan ook echt alleen. Voor het eerst in mijn leven (très dramatique). (En alleen bleef ik. Voor zo’n 5 dagen (nog dramatischer)). In een poging tot sociaal doen, plaatste ik een bericht in de facebookgroep van de International Students (deze heb ik 2week later verwijderd, sinds deze bij nader inzien wel erg zielig en sneu en vol zelfmedelijden klonk). Dit bericht plaatste ik op mijn 1e avond, met de vraag of er al anderen in Hradec waren aangekomen en of die misschien samen wilden eten (ik had niks geen pannen) of misschien samen een kroeg op wilden zoeken? Ik was namelijk niet van plan om mijn eerste avond alleen door te brengen (en te huilen en depressief te doen).
Ik kreeg al snel een reactie van een van de buddy’s; het semester begon pas over 2 weken en ik was de 1e die aankwam, er was een bar “Maty’s” waar vaak wel mensen waren, ga daar maar heen.
Uhm, oke, leuk. Dus ik ben nog twee weken alleen? (De flat was namelijk helemaal leeg, op de 2 andere bedden in mijn kamer na, maar na een beetje stiekem in schriftjes gebladerd te hebben, zag ik al snel dat die 2 meiden Tsjechisch waren). En ik moet alleen naar een bar? Zo niet mijn comfortzone. Toen kreeg ik een berichtje van Zuzana (mijn buddy), ze ging vanavond met wat mensen naar Maty’s toe, ik mocht wel mee?
Daar ging ik dan, één van de veeeeele volgende avonden in Maty’s. Ik ontmoette vele mensen van het winter-semester (die dus binnen 2 weken weg zouden gaan) en merkte dat sociaal doen eigenlijk helemaal niet zo moeilijk was! (hah, bier). Ik werd direct uitgenodigd voor een afscheidsfeestje in iemands flat de volgende avond en ik greep alle kansen maar aan om mensen te ontmoeten.
De dag hierna ben ik een beetje door de stad gaan lopen, ik kwam er al snel achter dat daar niet zoveel te doen was, na 3 uur rondgedoold te hebben had ik nog geen een winkel gevonden wat geen 2ehands kledingwinkel was. Gelukkig had ik wel de Tesco gevonden, een enorme supermarkt waar ze zo’n beetje alles verkopen wat je als mens nodig kunt hebben (dit overdrijf ik, sorry, maar ze verkochten wel echt veel), van koffers, tot tuinartikelen, tot TV’s, tot brood (wat hier echt niet te eten is zeg, gadverdamme). Ik had dus boodschappen en pannen! En kon zelf eten koken; lekker Nederlands: aardappels, groente en vlees. Het was nog lekker ook, ik was supertrots op mezelf. ’s Avonds ging ik naar het afscheidsfeestje van wat mensen en ontmoette ik nog meer nieuwe mensen, het was echt supergezellig (hah, vodka). Nadat we door de receptionisten uit de flat waren gekickt (geen feestjes na 11uur ’s avonds, geloof me, we zijn zelfs een aantal keer door de politie de flat uitgekickt, de feestjes gingen soms door tot 4 uur ‘sochtends), gingen we naar La Fabrique, een club.
De week ging een beetje hetzelfde door, iedere dag kreeg ik van iemand wel een berichtje of ik mee ging voor lunch of diner, of ’s avonds naar een flat kwam of naar Maty’s zou gaan. De dagen bracht ik vrijwel alleen door, lopend door Hradec met mijn camera, proberend iets moois te vinden in Tsjechië (nogmaals, niet gelukt, behalve Praag btw, Praag is nice).
Na 5 nachten alleen in de flat te zijn geweest (wat op één of andere manier best wel weer eng was, achter ieder geluidje zocht ik wel iets, grote baby) kwam ’s middags opeens een van de Tsjechische meiden binnen, helemaal enthousiast was ik en ik stelde me voor. Anna heette ze, dat was het enige waar we in 5 uur over hebben gepraat. In mijn hoofd was het al een en al paniek, wordt dit mijn kamergenoot? Serieus? Wat doe ik hier??? Later die avond kwamen echter één voor één 3 andere flatgenoten van mij aan, uit Peru, Equador en Turkije. Met hen was het direct supergezellig en ik werd een beetje aangewezen als guide, sinds ik Hradec al zo’n beetje uit mijn hoofd kende en ook de mensen in Maty’s kende! Iedere avond was er wel een feest en ik begon eindelijk te genieten. Toch waren we het met de Erasmus-meiden in B24 het ergens over eens het klikte NIET met de Tsjechische meiden, hier waren zij het ook mee eens.. want de volgende dag hingen de volgende brieven in de flat.
Hierna besloten wij te gaan verhuizen, dit sloeg ja helemaal nergens op. We gingen op zoek naar nieuwe kamergenoten en hadden 2 nieuwe personen gevonden. We gingen naar de dormitory director en zij vond het helemaal prima, we konden de volgende dag al verhuizen. Toen veranderde er echter een aantal dingen en waren we nog maar met zijn 4en, we vonden 2 nieuwe mensen en blablabla à ik weet niet meer precies hoe alles ging; maar op een gegeven moment werd de flat gebeld, een van de Tsjechische meiden pakte op en ze begonnen te verhuizen. Toen werden wij weer op het matje geroepen, echter om te horen dat het al vaker voorgekomen was dat mensen bij de Tsjechen weg wilden en dat er in B24 dus een patroon te vinden was. Dit keer zou dat niet gebeuren, wij moesten echter wel voor 5uur die dag 2 nieuwe kamergenoten zien te vinden en die moesten bij ons ingetrokken zijn.
Ondertussen waren al veel mensen aangekomen in Hradec en had ik van een aantal mensen gehoord dat ze hun flat niet leuk vonden (velen woonden nl. met 5 Tsjechen in één kamer). De eerste dagen had ik iedereen direct toegevoegd op Facebook, dus ik begon iedereen waarvan ik me dat kon herinneren te berichten. Binnen no time hadden we 2 nieuwe kamernoten gevonden (Venezuela en Polen) en kon het verhuizen beginnen. Toen ze ingetrokken waren concludeerden we gezamenlijk dat de Tsjechen de flat verschrikkelijk smerig achtergelaten hadden, we gingen de volgende dag met zijn allen spullen voor de flat kopen, schoonmaakartikelen. En ’s avonds hebben we met z’n allen de eerste (en laatste) grote schoonmaak uitgevoerd met als afsluiter een wijn en chocolade-party. En zo begon het semester van de legendarische B24 –flat.
(“it’s gonna be legendary” – HIMYM, iedere episode?)
Nu is het misschien een goed moment om te vertellen dat ik dit schrijf terwijl ik op mijn bus zit te wachten om terug te gaan naar Nederland. Uitstelgedrag? Ja. Ik heb wel een blog “bijgehouden” (lees: 3x geupdate), maar dat was letterlijk wat feitjes opsommen haha.
Nu ik dit aan het schrijven ben is het eigenlijk best wel leuk! Ik heb echter een nachtbus dus ik ga zo slapen, maaar dat is voor jullie totaal niet belangrijk haha.
Ik vertel dit meer om het feit dat ik me dus niet alles meer herinner. Ik weet ook niet precies wat de bedoeling is om hier in dit verslag te vertellen, maar we zullen het wel gewoon zien haha.
- timelapse naar 2 maand later, ik ben weer helemaal thuis en zit weer in de oude sleur, maar om het laatste deel van mijn Erasmusbeurs te krijgen moet ik dit verslag nog afschrijven -
Nadat ik iedere avond in Maty's zat had ik wel zo'n beetje iedereen ontmoet en was het superleuk, iedereen was een beetje zoekende naar zijn/haar groepje mensen n dit was dan ook het moment dat iedereen het meest sociaal was. Naast de vele halve liters bier (wat zijn de fluitjes bier in Nederland toch schattig!) die er in die paar weken doorgingen was het halverwege maart toch ook wel een keer tijd om naar de de universiteit te gaan. De eerste week had ik samen met een Belgische jongen, Dries, allemaal "kennismakingsgesprekjes" met de docenten, we hadden beide het standaard vakkenpakket van Education gekozen en waren overal de enige 2 studenten in de klas, waardoor we altijd les hadden in kantoortjes in plaats van in klaslokalen.
Dat mensen in Tsjechië geen Engels spreken, was ik ondertussen al wel achtergekomen, maar universiteitsdocenten kunnen vast wel een redelijk woordje Engels spreken, toch? Wrong. Ook mijn docenten hadden google translate open staan en kwamen met gebrekkig Engels de lessen door.
Tijdens deze eerste week kregen we echter wel al te horen wat we voor de vakken zouden moeten inleveren aan het einde van het semester; wat was ik blij! Voor 6/10 vakken hoefde ik alleen maar aanwezig te zijn en af en toe een kleine presentatie uit te voeren, voor 3 vakken een essay van 4 pagina's en voor m'n stage iedere donderdag 1 uur achterin de klas zitten. Helemaal prima!
Schijn bedroog echter en de verveling sloeg op een gegeven moment wel toe hoor, vergis je daar niet in, het was superchill natuurlijk en ik heb van deze break van de drukke studie op de KPZ echt genoten. Maar de weekenden waren niet in Hradec Kralové door te brengen, dan verveelde je je dood.
Daarom was het belangrijk om echt een groepje vrienden te hebben om weekendtrips te gaan maken, erg veel van Tsjechië heb ik niet gezien moet ik eerlijk toegeven, wel was ik bijna ieder weekend in Praag te vinden en heb ik reisjes gemaakt naar Hongarije, Polen, Bosnië-Herzegovina, Servië, Kroatië, Albanië, Montenegro en Macedonië (niet in deze specifieke volgorde).
Reizen in Tsjechië is heel makkelijk omdat ze een busmaatschappij hebben, studentagency zoek maar eens op, die goedkoop door heel Tsjechië reizen, maar ook internationaal! Ik ben bijvoorbeeld voor 50 euro heen én terug gereden naar Boedapest (en dan heb je gratis drankjes, supercomfortabele leren stoel, gratis wifi in Tsjechië en een tv-schermpje met volledige series & films in de database.
Ook heb je voor 8 euro een treinretour naar Praag en rijden er vanaf Praag en Pardubice (ook dichtbij) vele internationale treinen, die je voor een prikkie kunt boeken.
Meer door deze reisjes dan door het goedkope leven in Tsjechië ben ik in totaal zo'n 3000 euro kwijt aan mijn Erasmusperiode (en ja dit is met de Erasmusbeurs en de buitenlandse uitwonende studiefinanciering, oeps). Meer dan ik had verwacht? ja. Maar heb ik met volle teugen (bier) genoten? Sowieso.
De huur van de flat was zo'n 150 per maand, dus hieraan was ik 750 kwijt, dan mijn vakanties samen ook zo'n 1300 euro, dus in principe was ik zo'n 410 euro per maand kwijt in Tsjechië en dan heb ik vrij luxe geleefd, vind je dit teveel, is het zeker goedkoper te doen!!
Ik heb echt de tijd van mijn leven gehad en kan het me niet voorstellen dat ik al deze superleuke mensen, die ik ondertussen vrienden noem, van over de hele wereld niet zou hebben ontmoet & mijn studie in Engeland zou hebben gedaan.
Ik heb mensen ontmoet uit Duitsland, België, Letland, Rusland, Oostenrijk, Frankrijk, Spanje, Italië, Turkije, Noorwegen, Azerbeijan, Monte Verde, Kenia, Amerika, Taiwan, Noord-Korea, Mexico, Brazilië, Polen, Argentinië, Chili, Peru, Venezuela, Roemenië, Bulgarije, Oekraïne, Jemen, India, Nicarague, Dominicaanse Republiek & Bolivia & weet zeker dat ik bij iedereen een logeeradres zou kunnen vinden, net zoals zij ook altijd bij mij langs zullen kunnen komen (alhoewel ze alsnog allemaal denken dat ik in Amsterdam woon).
Wil jij veel mensen van over de hele wereld leren kennen, goedkoop kunnen leven (halve liter bier voor 90 cent), een break van je drukke studie aan de KPZ en toch wel vrij easy je studiepunten behalen terwijl jij jezelf duidelijk probeert te maken aan mensen die geen Engels spreken, maar vooral genieten met mensen van over de hele wereld en de tijd van je (studenten)leven hebben? Ga dan zeker naar Hradec Kralové in Tsjechië,
ik heb in ieder geen moment spijt gehad van mijn tijd daar :D
Voor foto's kan je mijn (paar) blogberichten over mijn tijd in Tsjechië bekijken op http://manonhekman.waarbenjij.nu/
Lijkt jou dit nou supervet en wil je nog wat meer weten over mijn tijd in Tsjechië? Dan kan je me altijd aanspreken op de KPZ of een mailtje sturen naar m.hekman@kpz.nl
There has been error in communication with Booktype server. Not sure right now where is the problem.
You should refresh this page.